مدال هایی که اسلام را، نشانه گرفته اند!

سال ها بود که دلسوزان انقلاب اسلامی می گفتند که: جایزه های جهانی برعلیه اسلام است، و قصد آن ها نابودی دین است، ولی کسی باور نمی کرد. هر چند گاهی یک خرس نقره ای، یا یک اسکار به ایرانیان می دادند، و آن ها هم با دست پر بر می گشتند، و اسلام و اسلامیان را زیر پای خود، قربانی می کردند! تا اینکه امسال با دادن جایزه ده گانه، به فیلم تک تیرانداز آمریکایی، همه چیز روشن شد.

موضع گیری مستقیم رهبر معظم انقلاب اسلامی، نشان داد که جبهه ها مشخص شده اند، و دیگر کسی نمی تواند با: چشم بسته در جبهه دشمن باشد، و به خودی گل بزند! و گردنش را هم بالا بگیرد. و باصطلاح قباد بازی در آورد! این سریال ایرانی هرچند سرگرم کننده، ولی حاوی نکاتی بود که نشان میداد: هر گل زدنی مجاز نیست، و افتخار محسوب نمی شود! کسی که با مهارت تمام توپ را، به دروازه حریف وارد می کند، کار خوب و مثبتی انجام می دهد. ولی اگر همین کار را با دروازه خودی بکند، دیگر قهرمان فوتبال محسوب نمی شود.

خوبی و بدی هم مثل گل زدن هستند، از نظر عملی هردو یک کار را انجام می دهند! اما حهت آن ها باهم فرق می کند. لذا پراگماتیست ها، یا عملگراها در اینجا حیران می شوند. از نظری تئوری عمل گرایی، هرکس گل بزند خوب است! ولی از نظر انسانی، فقط گلی خوب است که: به دروازه حریف شلیک شود.

تک تیرانداز بودن هم یک افتخار است، اما این تیر به کجا می خورد مهم است ! اگر هدف، دشمن مسلح و برابر باشد، خوب است ولی، اگر یک زن یا یک کودک ، پیرمرد و پیرزن باشند چه ارزشی دارد؟ آن ها دیگر احتیاجی به تک تیرانداز ندارند، هر گاگولی می تواند، آن ها را هدف قرار دهد! چرا که آن ها نه ، اسلحه دارند که مقابله به مثل کنند، و نه پای گریز که فرار کنند، و نه دوره های رنجری دیده اند که: صدتا معلق بزنند تا تیر به آن ها اصابت نکند.

هنرمند هم مانند تک تیرانداز است، با سلاح هنر مردم را هدف قرار می دهد! عده ای بی اسلحه در سالن سینما می نشینند، و به پرده نقره ای یا ال سی دی،  نگاه می  کنند. بعد از پایان قیلم، یک جانی و ادم کش بالفطره، از سینما بیرون می آیند! اسلحه دست می گیرند و: مثل تک تیرانداز فیلم، زنان و کودکان را به گلوله می بندند، و به آن افتخار هم می کنند!

ممکن است هنرمند بگوید: این هنر ما است که بر تماشاگر، تاثیر بگذاریم و هرچه، اثر ما بیشتر باشد، نشان بازی بهتر ما است! ما مرده شور هستیم و: کاری به بهشت و جهنم مردم نداریم! ولی این استدلال همانقدر کورکورانه است، که ما بگوییم زحمت کشیدیم و: بهترین گل را به خودی زدیم!

  شما از هنر خود برای نابودگری استفاده می کنید، مردم را به قتل و غارت ،ترور و گانگستری سوق می دهید. اینجا انسانیت است که کشته می شود! شهر ها هست که نابود می شود. و انسان های مهربان و همزیست، به قاتل های برادر کش تبدیل می شوند . حتی اگر از خشونت بگذریم، در دام سکس هم بیافتیم همین است، علت حرام بودن سکس و شراب در سینما، برای همین است شما، در حالیکه ادعا می کنید: باید حریم خصوصی افراد محترم باشد، با اسلحه دوربین می روید و: مخفی ترین اعمال آن ها جار می زنید!

    یا به بهانه روانشانسی، ناتوانی های بشری را دامن می زنید. اسرار آن ها را از حریم خصوصی شان، بیرون می کشید! و کاش فقط حقیقت را می گفتید، آنقدر دروغ می گویید و: بزرگنمایی می کنید که، دیگر هیچ کس حتی به: درون ضمیر نا خودآگاه خود هم، اعتماد نمی کند.هنر مدرن و پسامدرن به بهانه افشاگری بی اعتمادی را برای جهانیان آورده: زن به شوهر، پدر به فرزند و همه به همدیگر شک می کنند. و نتیجه آن هم کودک ازاری و زن ستیزی و: خشونت علیه زنان و کودکان است.

伊斯兰教的奖章，有针对性！

几年同情伊斯兰革命说，对穆斯林世界的奖，并试图摧毁宗教，但谁不相信。虽然有时银熊奖，伊朗人有一个疤痕，它填补了手就回来了，和伊斯兰教和伊斯兰你的脚下，牺牲！直到今年，有十奖，该片的美国狙击手，一切都变得清晰。

站在伊斯兰革命，标志着前直领袖，而另一个可以与眼睛在敌人面前关闭，而她自己花！并采取了他的脖子。所以带来G.游戏！但有趣的演员，但呈现出的亮点，从每​​一朵花撞击不允许的，而不是骄傲！谁巧妙球进入球门，做的好，做的好。但是，如果同样的事情与自己的目标，而不是一个足球英雄。

好和坏都是这样的目标，无论是在实际工作中做到！但是，试图使他们的不同。实用主义者，还是务实这里都惊叹不已。实用主义没有理论，每个人都是很好的进球！但根据肉，即射进对方球门就好粘土。

这是一种荣誉，是一个狙击手，但这个职位是要吸！如果目标和敌人的武装，但它是很好的，如果一个女人或孩子，男人和女人。有什么好处呢？他们需要有一个狙击手，任何傻瓜都能他们的目标！为什么他们没有武器的报复，而不是逃避逃跑，流浪者并非期已经看到，数百个如雨后春笋般涌现箭头不打他们。

艺术家就像是一个狙击手，一个公共艺术目标的武器！一些徒手坐在电影院和银幕或LCD，看起来。数字化，一个天生的罪犯和杀人犯后，出来一个电影！他们的武器，像狙击手的电影，妇女和儿童的弹孔，他们对此感到自豪！

艺术家可能会说：这是我们的艺术对观众，而且这一比重的影响，我们越有，更好我们的游戏！我们死了，激情，人们不要去天堂和地狱！但这种说法是一样盲目，我们几乎得说，最好的乌龙球打开了！

  终结者使用你的作品的人谋杀和抢劫，谋杀和团伙按钮。这是一个男人谁死了！这个城市被摧毁。和一个男人的温柔与和平共处，成为误伤的凶手。即使抛开暴力，陷入同性的陷阱，因为性生活是罪恶和葡萄酒在电影院，你为什么，因为你声称，你必须尊重隐私，并配有枪支相机：秘密声明他们的行动瓦罐！

    或心理学，人性弱点的借口，你的裙子。秘密他们自己的隐私，拿出！我只是说了实话，告诉这么多的谎言和缩放的，甚至没有人，在他心中是无意识的，不要相信。现代与后现代艺术世界所获取的不信任为女人的披露有一个丈夫，父亲，儿子，和所有的疑虑都彼此。其结果是既虐待儿童和厌女症和暴力侵害妇女和儿童。