چهل سال سینمای قرانی

أربعون عاما من السینما القرآنیة

لقد تمکنت السینما الإیرانیة النبیلة وغیر المزعجة من اتخاذ خطوات مهمة للأربعین سنة مع تنفیذ قانون الله وتطبیق القواعد الإلهیة. هذا أمر مهم لأنه: لقد حاول العالم إظهار أن: السینما هی ضد الدین والإسلام. أو محاولة للإسلام، ولکن تظهر مکافحة الفن، وقال الإمام الخمینی فی خطاب له: نحن لا نختلف مع السینما، مع مسرح خیال الظل) ضد. هذا هو ملاحظته لموعدین: عکس السینما والسینما قبل عام 1968 وما بعدها. والتی هی مترابطة تماما. کنا فی وقت کانت النظریة الثانیة تعمل فیه ، وکانت السینما الإیرانیة ترید تصحیح هذا الانحراف. لفهم هذا بشکل أفضل ، یجب أن نعرف: إن فکرة السینما فکرة دینیة مقدسة. لذلک ، السینما مثل الفنون المقدسة. لکن الأعداء أشعلوا فضاءاً: لم تکن السینما مقدسة فحسب ، بل أیضاً ضد الحرمة. مسألة القیامة هی تأسیس فکر السینما. أی أن البشریة أصبحت على درایة بتعالیم الله ، بمفهوم الحفاظ على الوقت وإمکانیة تکراره. عندما یقول الدین: إنه یوم النهوض فیه ، کل الناس یرون أفعالهم. هذه هی الصورة نفسها على الشاشة الفضیة ، والتی یرى الممثل فی دوره. من وجهة نظر غیر الأدیان و:  حان الوقت للتدمیر. هذا ما فعلناه ، لا یعود. ونحن لا نرى ذلک. ولکن من وجهة النظر الإلهیة ، یتم تسجیل جمیع الإجراءات البشریة والحفاظ علیها ، وعرضها فی الوقت المناسب. کانت عقلیة خلاقة أدت إلى اختراع السینما: وکان مخترعوها جمیعًا بشرًا. کما یقولون ، المخترع الرئیسی للسینما أثناء التجول فی الشارع: فقط بنس فی جیبه. نمو الفیلم فی البیئات الدینیة: أفضل الأفلام من العالم، قصة الأنبیاء، مثل موسى والسرد الوصایا العشر: معجزاته. أو محمد النبی محمد ، الذی یقدم أنتونی کوین إلى العالم. فی وقت لاحق ، مع تأثیر الصهاینة ، تغیر المسار ، وأصبحت السینما والمسرح أعداء الشعب. الیوم ، الحدیث عن الدین فی السینما ، مثل التحدث بالدین فی السیاسة ، أمر غریب ولا یصدق. بدأ الإمام الخمینی ، بهذه القیادة ، فی العودة إلى مبدأ السینما. فی إیران ، أفضل الأفلام وأکثر المسلسلات غزارة هی حول: الأنبیاء الإلهیین والقیم الإنسانیة. على الرغم من أنهم ما زالوا موجودین: حیث یحاولون إبقاء هذه السرقة فی غیر مکانها ، لکن طوفان الأفلام القیمة یضعان القمامة على القمامة. یمکن للمعرض القرآنی ومثل هذه المراکز أن تساعد أولئک الذین أخذوا هذه المهمة الثقیلة ، ولیس لدیهم حرام ولص مخیفة. نحن فخورون بالنبی محمد ، مجید مجیدی ، رغم أن هولیوود لا تقبل ذلک! مجید مجیدی ، حاتمی کیا ، جمال شهجة ، صرخات للفنان الذی یصور کل الأشیاء المقدسة على جذعها.

چهل سال سینمای قرانی

سینمتی نجیب و محجوب ایرانی، توانسته در اجرای قانون خدا و: پیاده کردن احکام الهی، چهل سال قدم های مهمی بردارد. این امر از آن جهت مهم است که: دنیا سعی کرده نشان دهد که: سینما مخالف مذهب و اسلام است. و یا اینکه سعی میکنند اسلام را، ضد هنر نشان دهند ولی، امام خمینی در یک کلام فرمود: ما با سینما مخالف نیستیم، با قحشا (زیر سایه سینما) مخالف هستیم. این سخن ایشان ناظر بر دو تاریخ: متضاد از سینما است، سینمای قبل از 1968 و بعد از آن. که کاملا ضد همدیگر هستند. ما در دورانی بودیم که: تئوری دوم در حال اجرا بود، و سینمای ایران می خواست، این انحراف را اصلاح کند. برای درک بهتر این موضوع باید بدانیم که: ایده سینما یک ایده مذهبی و مقدس است. لذا سینما هم مانند هنرهای دیگر مقدس می باشد. ولی دشمنان طوری فضا سازی کردند که: نه تنها سینما مقدس نباشد، بلکه بر ضد مقدسات هم قیام کند. مسئله قیامت پایه گذار اندیشه سینما است. یعنی بشر با تعالیم خدایی، با مفهوم حفظ زمان و امکان تکرار آن، در حالت های مختلف آشنا می شد. وقتی مذهب می گوید: روز قیامتی است که در ان، همه انسان ها اعمال خود را می بینند. این همان تصویر بر پرده نقره ای است، که بازیگری نقش خود را در آن می بیند. از نظر غیر مذهبی ها و:لامذهب ها زمان نابود شدنی است. یعنی کاری که ما انجام دادیم، دیگر بر نمی گردد. و ما آن را نمی بینیم. اما از منظر الهی، همه اعمال انسان ضبط و نگهداری می شود، و در موقع لزوم به نمایش در می آید. این ذهنیت خلاق بود که: به اختراع سینما منجر شد و: مخترعان آن همگی انسان های با اصالتی بودند. چنانچه می گویند: مخترع اصلی سینما در حالی در خیابان سکته می کند که: فقط یک سکه 5پنی در جیبش بود. رشد سینما هم در محیط  مذهبی است: بهترین فیلمهای سینمایی جهان، داستان پیامبران است: مانند ده فرمان که روایت حضرت موسی و: معجزات او است. یا فیلم محمد رسول الله که: آنتونی کویین را به جهان معرفی می کند. این تاریخ سینما در هاله ای از حجاب و نجابت، تا سالها ادامه داشت، حتی وقتی هالیوود را تاسیس کردند: نام آن را به چوب مقدس، یا همان عصای حضرت موسی متبرک کردند . بعد ها با نفوذ صهیونیست ها، این مسیر عوض شد و: سینما و تئاتر به دشمن مردم تبدیل شد. جاییکه امروز صحبت از دین در سینما، مانند صحبت دین در سیاست، امری عجیب و باور نکردنی است. امام خمینی در واقع با آن فرمان، شروع بازگشت به اصل سینما را کلید زد. در ایران هم بهترین فیلم ها، و فاخر ترین سریال ها در مورد: انبیا الهی و ارزشهای انسانی است. تا همزاد بودن سینما و قران را، باردیگر ندا بزنند، و معلوم شود که سینما هم مثل کتابت و خطاطی، هنری مقدس و آیینی است، که راهزنان برای مدت کوتاهی، آن رااز بشر گرفته بودند. گرچه هنوز هستند: جاهایی که سعی دارند: این روند سرقت را پابرجا نگهدارند، ولی سیل خروشان فیلمهای ارزشی، راه را بر تفاله های آنان بسته است. ما اکنون در چهل سالگی انقلاب اسلامی، در صدد آن هستیم که بار دیگر، رسالت سینما را یاد آوری کنیم و: از کسانی که آن را به بیراهه کشیده، یا می کشند بخواهیم که: مطالعات خود را افزایش دهند. نمایشگاه قران و مراکزی از این دست، میتواند به کمک کسانی برود که: این رسالت سنگین را بردوش گرفته اند، از حرامیان و دزدان ترسی به دل ندارند. ما به فیلم حضرت محمد، مجید مجیدی افتخار می کنیم، هرچند که هالیوود آن را نپذیرد! مجید مجیدی، حاتمی کیا، جمال شورجه ها، فریاد هایی هستند بر سر هنرمند نماهایی که: همه چیز مقدس را به پایین تنه خود می فروشند.

Forty years of Quranic cinema

The noble and unobtrusive Iranian cinema has been able to take important steps for the forty years with the implementation of God's law and the implementation of divine rules. This is important because: The world has tried to show that: cinema is against religion and Islam. Or they try to show Islam as anti-art, but Imam Khomeini said in one word: We are not against cinema, we disagree with the ghashha (under the shadow of the cinema). This is his observation of two dates: the opposite of cinema, cinema before 1968 and later. Which are completely counter-interrelated. We were at a time when the second theory was running, and Iran's cinema wanted to correct this deviation. To better understand this, we must know: The idea of ​​a cinema is a religious and sacred idea. Therefore, cinema is like holy arts. But the enemies sparked space: not only was the cinema holy, but also against the sanctity. The issue of resurrection is the founding of the thought of cinema. That is, mankind became familiar with God's teachings, with the concept of keeping time and the possibility of repeating it. When the religion says: It is the day of rising in it, all people see their actions. This is the same image on the silver screen, which the actor sees in his role. From the viewpoint of non-religions and: Lamzabah is time to be destroyed. That is, what we did, it does not return. And we do not see it. But from the divine point of view, all human actions are recorded and maintained, and displayed on time. It was a creative mentality that led to the invention of the cinema: and its inventors were all human beings. As they say, the main inventor of the cinema while strolling in the street: Just a penny in his pocket. The growth of cinema is also in the religious environment: the best cinematic films in the world are the story of the prophets: like the Ten Commandments, which is the story of Moses and his miracles. Or: Mohammed the Prophet Muhammad, who introduces Anthony Quinn to the world. This cinematic history continued in the halo of veil and decency for many years, even when they founded Hollywood: its name was blessed with the Holy Sacrament, the Holy Mosque. Later, with the influence of the Zionists, the route changed, and cinema and theater became enemies of the people. Today, talking about religion in cinema, such as speaking religion in politics, is strange and incredible. Imam Khomeini, with that command, began to return to the principle of cinema. In Iran, the best films and the most prolific series are about: divine prophets and human values. To reciprocate the existence of the cinema and the Qur'an, it turns out that cinema is like script and calligraphy, a holy and ritualistic art, for which the bandits had taken it for a short time. Although they are still there: where they try to keep this robbery out of place, but the flood of value films places the way on their rubbish. Now, at the age of forty years of the Islamic Revolution, we are trying to remind ourselves of the function of the cinema again: to ask those who drag it to death or to kill it: to increase their studies. The Qur'anic exhibition and such centers can help those who have taken this heavy mission, have no fearsome haram and thief. We are proud of the Prophet Muhammad, Majid Majidi, although Hollywood does not accept it! Majid Majidi, Hatami Kia, Jamal Shohjeh, are screams for the artist who portrays all holy things down their trunk.

Quranın qırx illiyi

İran nəcib və sadə və Allahın qanun tətbiq edə Synmty: əmrlərinə, irəli qırx il mühüm addımlar gəzmək. Bu vacibdir, çünki dünya: Cinema din və islamın əleyhinədir. Bu onun iki tarixini müşahidə edir: 1968-ci ildən əvvəl kino, kinoya qarşı. Tamamilə qarşı qarşılıqlı olanlar. İkinci nəzəriyyənin işlədiyi bir dövr idi və İran kinosu bu sapmayı düzəltmək istəyirdi. Bunu yaxşı başa düşmək üçün bilirik: Kino ideyası dini və müqəddəs bir fikirdir. Buna görə də, kinoteatr müqəddəs sənətdir. Lakin düşmənlər kosmosa səbəb oldu: yalnız müqəddəs kinoteatr deyil, eyni zamanda müqəddəsliyə qarşı idi. Dirilmə məsələsi kino düşüncəsinin qurulmasıdır. Allah təlimlərinə adam, vaxt saxlamaq konsepsiyası və müxtəlif rejimi onu təkrar imkanı tanış idi. Dinin dediyi zaman: Bu gün yüksələn gündür, hamı öz hərəkətlərini görür. Bu, aktyor rolunda gördüyü gümüş ekranındakı eyni təsvirdir. Qeyri-dinlər baxımından və: Ləmzabanın məhv edilməsi vaxtıdır. Yəni, etdiyimiz şeylər geri dönmür. Və bunu görmürük. Amma ilahi baxımdan, bütün insan hərəkətləri qeyd olunur və saxlanılır və vaxtında göstərilir. Sinemanın ixtirasına gətirib çıxaran yaradıcı bir zehniyyət idi və ixtiraçıları bütün insan idi. küçələrdə cibində yalnız 5 sent pul zərbələriylə isə kino orijinal ixtiraçı demək. dini mühit Film artım: dünyanın ən yaxşı film, belə Musa və on komandanlığı povest kimi peyğəmbərlərin, hekayə: onun möcüzələri. Və ya Anthony Quinn'i dünyaya tanıyan Məhəmməd Peyğəmbər Əfəndimiz. Daha sonra nüfuzlu Sionistlər marşrut dəyişdirilib və kino və teatr insanların düşmən oldu. Bu gün kinoda din haqqında söhbət etmək, məsələn, siyasətdə din danışmaq qəribə və inanılmazdır. İmam Xomeyni bu əmri ilə kino prinsipinə dönməyə başladı. İranda ən yaxşı filmlər və ən məhsuldar seriyası haqqında: İlahi peyğəmbərlər və insan dəyərləri. hələ bu prosesi cəhd yerləri quldurluq yaşatmaq, lakin daşqın qiymətli filmlər uğultu olsa da, yol tullantılar bağlıdır. Hollivud bunu qəbul etmir, baxmayaraq ki, Peyğəmbər Məhəmməd, Məcid Məcidi ilə fəxr edirik!

四十年古兰经电影

伊斯兰高尚和不显眼的电影在执行上帝的律法和实施神圣的规则方面已经能够在四十年中采取重要的步骤。这很重要，因为：世界试图表明：电影反对宗教和伊斯兰教。或者他们试图将伊斯兰教表现为反艺术，但霍梅尼先生用一个词说：我们不反对电影，我们不同意迦萨（在电影的阴影下）。这是他对两个日期的观察：1968年以前和之后的电影院和电影院的对立面。这完全是反相关的。我们正处于第二种理论运行的时候，伊朗的电影院想纠正这种偏离。为了更好地理解这一点，我们必须知道：电影的想法是一个宗教和神圣的想法。因此，电影就像圣技术。但是敌人引发了空间：不仅电影院是神圣的，而且也是对神圣的。复活的问题是电影思想的创立。也就是说，人类熟悉上帝的教导，以保持时间和重复它的可能性的概念。当宗教说：这是在它兴起的一天，所有人都看到他们的行为。这是银幕上的同一个形象，演员在他的角色中看到了这一点。从非宗教的角度和：Lamzabah是时候被摧毁。也就是说，我们做了什么，它不会回来。我们没有看到它。但从神的角度来看，所有的人类行为都被记录和保持，并按时显示。这是导致电影发明的创造性思维：它的发明家都是人类。正如他们所说，电影院的主要发明者在街上散步时：口袋里只需一分钱。电影的发展也在宗教环境中：世界上最好的电影电影是先知的故事：就像十诫，这是摩西的故事和他的奇迹。或穆罕默德先知穆罕默德向世界介绍安东尼奎因。这种电影历史在面纱和体面的光环中延续了很多年，即使他们创立了好莱坞：它的名字在神圣圣礼圣地清真寺中得到了祝福。后来，在犹太复国主义者的影响下，路线发生了变化，电影和戏剧成为人民的敌人。今天，谈论电影中的宗教，如在政治中讲宗教，是奇怪而不可思议的。伊梅姆霍梅尼用这个命令开始回到电影的原则。在伊朗，最好的电影和最多产的系列是关于：神圣先知和人类价值观。为了回应电影和古兰经的存在，事实证明，电影就像剧本和书法，这是一种神圣的仪式主义艺术，土匪曾经为此拍摄过很短的时间。虽然他们仍然在那里：他们试图把这种抢劫放在不合适的地方，但是这部价值巨大的电影淹没了他们的垃圾。现在，在伊斯兰革命四十年的年龄里，我们试图再次提醒自己电影的功能：要求那些拖动它或杀死它的人：增加他们的学习。古兰经展览和这些中心可以帮助那些完成这个沉重任务的人，没有可怕的圣地和小偷。我们以先知穆罕默德，马吉德马吉迪为傲，尽管好莱坞不接受它！ Majid Majidi，Hatami Kia，Jamal Shohjeh，都是为描绘所有神圣事物的艺术家的尖叫。