خصوصی سازی به سبک ایرانی

ایران کشوری است که: در زمینه های سیاسی و اقتصادی دارای تجربه بسیاری است. اما غربی ها این تجربیات را قبول ندارند، و غرب زدگان نیز به دستور اربابشان، آن  را تخطئه می کنند.  

یکی از تجربیات ایرانیان در امر آموزش است. وجود دانشگاه های هزار ساله و: اموزشگاه های بزرگ قدیمی، نشان از بالندگی علم و دانش در ایران، و وجود سیستم آموزشی قوی و پیشرفته است . اما غربی ها و غرب زدگان، همه آن ها را دور ریختند و: روش نوین و تازه به دوران رسیده خود را، تحمیل کردند. 

به همین دلیل مکتب های ایران تعطیل، و به جای آن مدرسه باز شد! ملا مکتبی ها رفتند، و پرفسور ها جای آن رفتند. لوح و قلم  از بین رفت، و خودکار و مداد جای آن را گرفت.

به یقین میتوان گفت که: چون شکل عوض شد، محتوا هم تغییر می کند. وقتی ظرف عوض شود، مظروف نیز تغییر می کند. با عوض کردن مدرسه، لباس مدرسه ای ها هم عوض شد! بجای آستین بلند، آستین کوتاه و بجای شلوار بزرگ، شلوارک و بجای عبا و عمامه، یک نوار سفید و بجای کلاه بوقی، کلاه پهلوی گذاشته شد . همه چیز را عوض کردند تا: هیچ نشانه ای از فرهنگ ایران و ایرانی نماند. 

مکتب شد چوب و فلک و کتک زدن و: رنج کشیدن،  بیماری و تب ، حصبه و وبا ! در عوض مدرسه شد جای: لباس های نو، کیف و کفش های نو، کتاب های قشنگ و بهداشت و تمیزی . کودکان همگی زیر آمپول رفتند تا، دیگر کسی به یاد نیاورد چه دورانی بوده است. 

حالا ایران حیران است بین دو روش آموزشی : غربی یا شرقی! خودی یا بیگانه، گاهی می گویند باید دولتی شود تا: همه مکتب ها و مکتبی ها را از بین ببرد. گاهی هم می گویند: باز گشت به خویش، اما باز هم خویشی که غرب برای ما تعریف می کند! نه خویش واقعی . اگر همین خصوصی سازی را خوب ارزیابی کنیم، به این شکاف وحشتناک و: گیجی و گنگی پی می بریم. 

ازنظر تاریخ ایرانی، مساجد اصلی ترین مکان آموزش بوده اند. همه کلاس های درس در: تاریخ درخشان علوم ایرانی و اسلامی، از داخل مساجد و معابد بودند. اما امروز گویا مساجد، ویروس گرفته اند و هیچ دانش آموزی، حق ندارد در آن علم بیاموزد. اگر هم کلاس یا درسی باشد آن را، فوق برنامه دانسته و فاقد ارزش علمی می دانند. 

تابستان که مدارس تعطیل است، کمی به فکر مساجد می افتند، ولی در همان حد بازیچه و: یا اردو و فوق برنامه. تابحال دیده نشده درس خواندن در مسجد را، حد اقل مساوی و در سطح مدرسه بدانند. لذا باید که این سد شکسته شود. تا ببینیم: دنیای امکانات است که به سوی: آموزش و پرورش سرازیر می شود. 

آن ها کاری کرده اند که: آموزش و پروش حاضر است در: مکان های مخروبه و اجاره ای ، بچه ها را به کلاس بفرستد! ولی در سالن ها و مدرس های مساجد نفرستد. لذا تنها راه خصوصی سازی موفق در ایران، استفاده از امکانات مساجد است.

شما ببینید که چه امکانات زیادی در: مساجد است و این نه از لحاظ شرعی درست، و نه از لحاظ بودجه دولتی توجیه پذیر است که: این امکانات راکد باشد و یا: در  روز فقط یکساعت استفاده شود. در حالیکه  کودکان این سرزمین، در سرما و گرما، در کپر ها و چادر ها درس بخوانند . آیا این درست است که فرش گرم و نرم مسجد، خوراک مور و ملخ و موش شود و: دانش آموزان سه شیفته در کلاس های: سرد و بی روح درس بخوانند. و پدر و مادر ها نگران: انحراف فرزندانشان از اصول دین و مذهب باشند؟ 

伊朗式的私有化 

伊朗是很多的经验的政治和经济背景。但这些经验并不认同西方和西灾区为他们的主人的命令，这是污蔑。 

在教育领域的一个伊朗的经验。有几千年的：一个大的老学校，呈现出科学在伊朗的发展，并已形成强大的教育体系。不过，西与西欲绝，并把他们全部：新，新贵本身强加的。 

为此，学校关闭，学校在它的地方被打开了！毛拉去学校，而是去了教授。数位板和笔不见了，取而代之的钢笔和铅笔。 

确实可以这样说，该形状被改变，则内容变更。当容器被改变时，改变将集装箱化。相比之下，学校，校服都变了！取而代之的长袖，短袖和一个相当大的长裤，短裤和代替斗篷和头巾，白色的吧，而不是嘟嘟的棒球帽，帽子，奠定了一边。一切都变了：有伊朗和伊朗的文化的踪影。 

学校和打杖：痛苦，疾病和发烧，伤寒和霍乱！相反，学校被替换：新衣服，新鞋子，书籍，漂亮和卫生。孩子，都在注射了起来，其他人不记得是什么。 

令人吃惊的是教学的两种方法：西部或东部！内幕或局外人，一些人认为政府应该是：所有学校和学校被毁。有时会说他的复出，但他们自己告诉我们，西方！它不是真实的。如果我们评估私有化不错，可怕的差距：我们推断混乱和歧义。 

伊朗历史的角度来看，主要的清真寺是教育的场所。在伊朗和伊斯兰发光的从里面清真寺和寺庙历史上的所有类。但很显然，清真寺，有病毒或学习科学的学生的权利。如果它是一个类或课程，课外活动，看到没有科学价值。 

学校放暑假，一些关于秋天的清真寺，但据公平和：或露营和休闲。到目前为止，还正在研究在清真寺，至少在一定的水平相当于他们的学校。因此，应该在项目中打破了。看：那教育可浇可能性的世界。 

他们所做的，教育是在租来的破旧空间，送孩子来上课！但在大厅和老师发送的清真寺。因此，要成功私有化在伊朗，利用清真寺的唯一途径。 

你所看到的巨大潜力在清真寺，而不是宗教的权利，而不是在公共资金的方式是合理的：这家工厂是停滞或只有一个小时，每天使用。虽然这个国家，在冷与热的孩子，脱落，在学校的帐篷。难道清真寺是铺有地毯，舒适，食物和蝗虫，老鼠和Moore：学生在课堂上学习周二：寒冷的学校。和父母从宗教原则担心偏差的孩子？