آیا این خود باختگی کی باید علاج شود
医生阿维森纳的努力去挥霍！
医学大会上，所有的符号都是英文书籍和论文，而是充满医学术语是英语！运用优美的文字在波斯医生，他的不屑，认为这是有失身份。他们喜欢的身体，这几年在阿维森纳曾名称：英语语言从自己和国家弃权：语言和卖假的烹饪历史
一个女人的角色，为欧洲的晚餐谁！错过了头巾和尊严，文化自卑，因为艺术家反正，但本质是叛徒。但科学家都低于预期。如果我们的艺术家声称，它没有任何图案或历史，我们的医生不能采取这样的谈话。
如果你提交你自己知道我们的艺术家，并为艺术而艺术定义。但我们的医生宣誓就职。他教授的风格会穿在西华门，牺牲文书的衣服，但所有这些，并搭配领带取代了它。
我们的医疗文化，像其他文化，经历了一个典范！主机必须小心：不是电脑，电脑不应该说，但笔者：剧组从这个豁免！讲师和扬声器和dubbers一切都是免费的，表演者，所有的制造商，可以很容易地使用外国名字！波斯语言和其工作的学校！
量产车标致波斯之内！他们把它命名为好晦涩的词语，如壳聚糖，来回几十个一天时间，从各个频道播放！但因为钱会好起来的。
院校以及自己，要相信自己，创造日常用语：同样是外外。
人们很快发现，单词和：是等价的，但媒体和专家，他们贬低知道，他们用这些话：
流动人口非常迅速，但他们转化为手机，该学院说，艾拉告诉Billah手机！有人对我说一次按压（单次调用） ，我们的专家说，S.小姐，我让别人说给我的地址。学者说的地址，我给我发短信！
这不仅是医生和工程师，但所有的艺术家都这样教育。只有波斯动词说。如果你能用英语说出来，比他的英语更厚。
当它应该被治愈他们的损失呢？媒体当我们失去了，人们都受过教育，或什么期望然而他的入侵和这么多的损失，只有一个原因：西方的教育体系，而不是取代当地教育系统。 S.翻译系统，甚至不适合他。
如果我们要保护本土文化，我们的教育制度可以固定。伊朗历史上，直到几年前，有它自己的教育制度。 Nizamiyya在巴格达和其他大学和学校，尤其是在宗教教育的领域，有一个普遍的制度。随着法国和美国的学校在伊朗，羞辱了该系统。
那里有一些工作：即使在库姆和纳杰夫伊斯兰神学院已经改变了方法！田野和方法，技术和经典独白讨论了。即使医学会议今天在学院的会议厅也很明显：
该小组尝试过，并讨论应该是：受众成员，所有的专家优雅和博士学位以上没有成功！最后的独白和方法独白来了。
在其他地区，那里是一个分水岭学者工人阶级，学生被批评为他们的年轻，逐步分离：教育系统，完成西方的统治。
当一个解决方案是找到富有同情心的民族，这个想法就开始扯远了！伊斯兰学校应运而生。学校教育体系（古典）接受，但试图去影响内容最后，有人尝试：学校Eslamiyya中，阿拉维和繁荣。
不幸的是，伊斯兰革命后的概念，一切都是正确的，更多的则保持开放。 ，就连小学生阿拉维和福祉的商队的后面，所有的研究中，被送到英国和美国。并增加文化隔离的风险。因为那些谁希望重振伊斯兰的学习方法，他们成为推动者和西方教育的推动者，只要Hojatieh革命，他们的参与。
这是每一天，而不是西方文化的前一天同一类镇痛药疼痛为准。说，因为偷盗轻，更有选择性的产品范围。我们的宗教学者，背Nmandn西方文明，西方，所有的应用程序，如切是合法的脑袋！喜欢在茶中加糖或取下来清洁。
پزشکانی که زحمات ابن سینا را به باد می دهند!
در کنگره پزشکی، همه نماد ها انگلیسی است و: کتاب ها و مقالات پراز اصطلاحات پزشکی ولی به زبان انگلیسی است! پزشکان از به کار بردن کلمات زیبای فارسی، عار دارند و آن را دون شان خود می دانند. آن ها ترجیح می دهند نام اعضا بدن را، که سال ها ابن سینا بر آن کار کرده به: زبان انگلیسی بگویند و مملکت خود و: زبان و تاریخ خود را به یک پز دروغین علمی بفروشند
آن ها از یک هنر پیشه زن، که به خاطر یک شام اروپایی! حجاب و منزلت و فرهنگ را فراموش می کند، پست تر هستند زیرا که هنرمند به هر حال، وطن فروشی جز ذات اوست. ولی از دانشمند این انتظار کمتر می رود. اگر هنرمند ما ادعا می کند که: الگو یا سابقه ای در ایران ندارد ولی، پزشک ما نمی تواند چنین حرفی بزند.
اگر هنرمند ما خود را متعهد نمیداند و: هنر را برای هنر تعریف می کند. ولی پزشک ما قسم خورده است. او به سبک استادان خود، باید لباس روحانی به تن کند ولی، همه این ها را بر دروازه تمدن غرب، قربانی کرده ، و با یک کراوات آن را تعویض نموده است.
فرهنگ پزشکان هم مانند بقیه فرهنگی های ما، دچار یک پارادایم است ! یک مجری باید مواظب باشد: بجای رایانه، کامپیوتر نگوید ولی نویسنده و: بازیگر از این امر مستثنی هستند! سخنران و گوینده و دوبلر همه آزاد هستند، تبلیغات چی ها، تولید کنندگان همه، میتوانند به راحتی از اسما خارجی استفاده کنند! و فرهنگستان زبان فارسی هم کار خود را می کند!
خودرو تولید داخل را پژو پرشیا!نام گذاری می کنند این اشکالی ندارد، کلمات نامفهومی چون: چیتوز و غیره روزانه دهها بار، از تمام شبکه ها پخش شود! ولی چون طرف پول می دهد اشکال ندارد.
فرهنگستانی ها هم که حتی خودشان، به کار خودشان اعتقاد ندارند، هر روز کلماتی را می آفریند که: از مشابه خارجی هم خارجی تر است.
مردم خیلی زود کلمات را پیدا می کنند و: معادل سازی می کنند ولی رسانه ها و متخصصان، کسر شان خود می دانند،این کلمات را به کار ببرند:
خیلی زود مردم موبایل را، به گوشی دستی ترجمه کردند ولی، فرهنگستان می گوید: الا و بالله بگویید تلفن همراه! مردم می گویند برایم تک بزنن(تک زنگ بزن) متخصصان ما می گویند: برایم میس اس کن !مردم می گویند نشانی را برایم بفرست. و تحصیلکرده های می گویند: آدرس را برایم مسیج کن !
نه تنها پزشکان و مهندسان این طور هستند، بلکه هنرمندان و کلیه تحصیلکرده ها اینطورند. فقط فعل ها را فارسی می گویند. آن هم اگر بتوانند انگلیسی می گویند، حتی غلیظ تر از خود انگلیسی ها.
آیا این خود باختگی کی باید علاج شود؟ رسانه های ما وقتی خود باخته باشند، از مردم ویا تحصیلکرده ها چه انتظاری می رود.اینهمه هجوم و اینهمه خود باختگی، فقط یک دلیل دارد: آن هم جایگزینی سیستم آموزشی غربی به جای نظام آموزشی بومی می باشد. سیستمی ترجمه سالار که: حتی یک واو را جا نمی اندازد.
فرهنگ بومی ما در صورتی حفظ می شود که: سیستم آموزشی ما درست شود. تاریخ ایران تا همین چند سال پیش، نظام آموزشی خودش را داشت. نظامیه بغداد و دیگر دانشگاه ها و مدارس، مخصوصا سیستم فراگیر حوزه و آموزش دینی و جود داشت. با آمدن مدرسه فرانسوی و آمریکایی، در ایران، این سیستم مورد تحقیر قرار گرفت.
کم کم کار به جایی رسید که: حتی حوزه علمیه در قم و نجف هم روش خود را تغییر داد! و از روش حوزه و مباحثه، به روش مونولوگ و کلاسیک رسید. حتی در کنفرانس پزشکی امروز، در سالن همایش های رازی هم مشخص بود:
هرچه پانل ها سعی داشتند، مباحثه صورت گیرد و: اعضا و شنوندگان که همگی از متخصصان درجه یک،و بالاتر از دکترا بودند موفق نمی شدند! و نهایتا با همان مونولوگ و: روش تک صدایی کنار آمدند.
در حوزه هم ،کار به جایی رسید که حوزه و علمای تراز اول، از سوی شاگردان جوان خود مورد نقد قرار گرفتند، و کم کم منزوی شدند و: نظام آموزشی غربی تسلط خود را تمام و کامل کرد.
دلسوزان این ملت وقتی چاره ای نیافتند، به فکر فرار به جلو افتادند! آن ها مدارس اسلامی تاسیس کردند. یعنی نظام آموزش مدرسه (کلاسیک ) را پذیرفتند، ولی سعی داشتند بر محتوای آن تاثیر بگذارند.نهایت تلاش آن ها شد: مدرسه های اسلامیه ،علوی و رفاه.
متاسفانه بعد از انقلاب اسلامی، به خیال اینکه همه چیز درست شده، از ادامه این کار باز ماندند.حتی شاگردان مدارس علوی و رفاه، برای عقب نماندن از این قافله، همگی جهت ادامه تحصیل، روانه انگلیس و آمریکا شدند. و این خطر ایزوله فرهنگی را بالا برد. زیرا کسانی که امید می رفت روش آموزش اسلامی را احیا کنند، خودشان تبدیل شدند به مروجان و مبلغان آموزش غربی، و مدتها به نام انجمن حجتیه، انقلاب اسلامی را درگیر خود کردند.
اکنون درد بی دردی همین طبقه است که: هر روز بیش از روز پیش فرهنگ غربی را رواج می دهد. می گویند چو دزدی با چراغ آید، گزیده تر برد کالا. متخصصان مذهبی ما، برای عقب نماندن از قافله تمدن، همه کاربرد های غربی را، یک شبه سر بریدند تا حلال شود! یا مثل قند در چای فرو بردند تا پاک شود.
